Rozdział XXII - Cierpliwość popłaca

Hej wszystkim :-) Chciałam tylko dać wam znać, że za niedługo będziemy kończyć bloga, zostały nam mniej więcej trzy rozdziały oprócz tego i naprawdę bardzo by mi zależało, gdybyście komentowali. Wiecie, dużo lepiej jest pisać opowiadanie, kiedy wiemy, że się ono komuś podoba, czy też nie podoba. Naprawdę, nie proszę tu o jakieś monologi, wystarczyłoby mi "Spoko", albo "Fajny", a czasem też "Do niczego". To znaczy dla mnie naprawdę wiele bo nie mam bladego pojęcia, czy powinnam coś zmienić, czy opo podoba się wam takie, jakie jest itp. Nie wiem jak u was, ale dla mnie pisanie tego bloga robi się powoli ciężkie, nie mówię, że nie chcę go pisać, ale mam wrażenie, że trochę zboczyłam z tropu, powiedzcie mi proszę. Czy ogólny pomysł z mrocznym energonem wywołującym chalucynacje i powrotem Unicrona, który opętał Sama wypalił? Naprawdę, proszę Was, napiszcie cokolwiek.
Miłej lekturki ;-)

Powrót w pancerzu, drżenie i stymulacja
To dźwięk życia
Krwawe pismo, tkwię w walce
Spójrz w muszkę karabinu
Jak mogłem nigdy nie dostrzec tu twojej twarzy?
Znam tutaj każdą twarz
Nękany przez natrętne pytania, dźwigając jarzmo
Nigdy nie byłem tutaj mile widziany

Nie mamy wyboru by zostać
Wolimy umrzeć, niż zrobić to na twój sposób

Tyłem do ściany, ciemność zapadnie
Nigdy nie pomyśleliśmy, że moglibyśmy to wszystko stracić
Gotów, cel, pal! Gotów, cel, pal!
Któregoś dnia imperium upadnie
Zamykasz oczy i chwała blednie
Gotów, cel, pal! Gotów, cel, zaczynajcie! (Pal!)
Gotów, cel, pal! Gotów, cel, zaczynajcie!

Imagine Dragons – Ready, Aim, Fire

Na pierwszy rzut oka plan wydawał się prosty. Cały oddział specjalny, plus reszta wojska, plus armia Autobotów dzieli się na drużyny, w tym boty atakują dopiero przy drugiej fali, kiedy systemy obronne conów przestaną działać. I tutaj właśnie jest nasze zadanie, a mianowicie moje, taty, Mike’a, Jacka, Maddy i Matta. Musimy dostać się do Wieży Obronnej Decepticonów, która znajduje się na Biegunie Północnym . Z tego, co wiem, jest tam strasznie zimno, co utrudnia funkcjonowanie Transformerom. To z kolei znaczy, że cony muszą się często zmieniać, co daje nam szansę niepostrzeżenie dostać się do środka. Niestety to też oznacza brak wsparcia botów, ale i bez nich damy radę.

Reszta ludzi podzieli się na sześć grup i razem z botami, które są już na Ziemi, zaatakują największe Strażnice na każdym kontynencie. Dzięki temu decepty zajmą się nimi, nie nami. Kiedy już wojsko zrobi nam dywersje, dostaniemy się do Wieży Obronnej, wyłączymy systemy i wpuścimy armię Autobotów pod wodzą Optimusa. Dołączą się do ataku na siedzibę główną, gdzie mamy nadzieję będzie siedział Starscream. I my udamy się z pomocą, znaczy jeśli przeżyjemy rzecz jasna.

Całą operację nadzorować będą Ratchet, Raf i Lily oraz Tim i Kim. Będą nas informować o ewentualnych zmianach planów, czy niepożądanych patrolach conów. Tym to dobrze…

Osobiście uważam, że plan nie jest zły, ale mamy spore szanse niepowodzenia. Wystarczy, że nie uda się nam wyłączyć systemów obronnych. Boty nie dadzą rady przylecieć na Ziemię, a bez nich wojsko nie wygra. No i jeszcze pozostaje kwestia zabicia Starscream’a. Ostatnim razem śmierć Lidera Decepticonów nic nie dała, czemu teraz ma być inaczej? Ale nie powinnam się tym teraz martwić. Muszę się skupić na misji.

***

-Wiesz, że nie musisz tam iść – Tim starał się mnie namówić do zmiany planów – Dopiero co uciekłaś od Decepticonów, prawie zginęłaś, a teraz znów pakujesz się w to bagno. Nie musisz. I tak wiele ci zawdzięczamy – pokiwałam z niedowierzaniem głową – Dzięki tobie wiemy co knują cony. Gdyby nie to, nie planowalibyśmy ataku tak szybko i być może już nigdy byśmy go nie zaplanowali, bo stalibyśmy się marionetkami Starscream’a.

-Nie mów tak… Staram się tak o tym nie myśleć – chłopak cicho westchnął – Poza tym, jestem tam potrzebna bardziej niż myślisz. Po stracie mamy i… I po tym co się stało z Samem… - urwałam. Ciągle nie mogłam przywyknąć do myśli, że on gdzieś tam jest, a nad jego ciałem i umysłem panuje Unicron. I to wszystko w dodatku przeze mnie… - Muszę im pomóc.

-To w takim razie ja też pójdę – zaśmiałam się pod nosem – Co to niby miało znaczyć? – oburzył się ciemnowłosy.

-Wybacz, nie chciałam cię obrazić, czy coś, ale…

-Ale?

-Żołnierzem to ty byś był raczej kiepskim – młodzieniec wytrzeszczył oczy.

-Tak sądzisz?

Nagle rzucił się na mnie, dosłownie, przygniótł mnie swoim ciężarem  zręcznie unieruchomił ręce. Potem powoli zbliżył się do mnie i pocałował.

-I co powiesz teraz? – zapytał z wrednym uśmieszkiem.

-Dałam ci to zrobić – puściłam mu oczko.

-Akurat – prychnął.

Musiałam dać mu porządną nauczkę. Udało mi się uwolnić jedną dłoń, którą w momencie przyłożyłam chłopaki w policzek, nie dość mocno, by go zranić, ale wystarczająco, by zabolało. Dzięki temu Tim był zmuszony nieco się podnieść, całkiem mnie już uwalniając. Podkuliłam nogi i kopnęłam go w brzuch tak, że przewrócił się na plecy. Szybko podniosłam się i tym razem to ja położyłam się na nim.

-I co powiesz teraz? – skopiowałam jego wypowiedź, na co on pokręcił z niedowierzaniem głową.

Uwolniłam jego ręce, a on złapał w nie moją twarz i zaczął ją delikatnie głaskać. Ja natomiast bawiłam się jego włosami. Przyglądaliśmy się sobie, aż nagle do mojej głowy wpadła okropna myśl. Sam jest bratem Tima. A rozstałam się z nim, bo mnie zdradził, ale to przecież nie był on, a Unicron. Teraz czuję się, jakbym to ja zdradzała jego… W dodatku, oni są do siebie tak podobni. Patrząc w oczy Tima, widzę oczy Sama i nie mogę znieść tego widoku.

Podniosłam się z chłopaka i stanęłam na równe nogi. On nieco zdziwiony poszedł w moje ślady. Odwróciłam się do niego tyłem, by choć przez chwilę nie patrzeć w te cholerne oczy… Poczułam jak delikatnie chwyta mnie za dłoń.

-Coś nie tak?

-Nic, tylko… - zawahałam się. Czy powinnam powiedzieć mu prawdę? – Czy my dobrze robimy?

-Co masz na myśli? – odwróciłam się w jego stronę.

-Nas. Czy będąc razem dobrze robimy? W końcu jeszcze niedawno byłam z twoim bratem, a teraz on jest…

-Czekaj, czekaj… Chcesz mi przez to powiedzieć, że jesteś ze mną tylko dlatego, że rozstałaś się z Samem?

-Nie, oczywiście, że nie! – szybko zaprzeczyłam – Ale prawda jest taka, że gdyby on nie zażył tego pieprzonego mrocznego energonu, nigdy byśmy się nie rozstali… - chłopak pokiwał z niedowierzaniem głową – Zrozum, że…było nam razem bardzo dobrze i w jednym momencie wszystko szlag trafił – ciemnowłosy westchnął.

-Nie chcę cię w niczym pośpieszać bo rozumiem, co czujesz. Poznałem Sama jako egoistycznego dupka i byłem pewien, że on taki jest naprawdę. Potem okazało się, że to tak naprawdę nie był on i zobaczyłem światełko nadziei, że jeszcze kiedyś będę miał prawdziwego brata. Dlatego już rozumiem, co czujesz i możemy na chwilę zastopować – pokiwałam porozumiewawczo głową – Ale musisz wiedzieć, że cokolwiek się stanie, ja zawsze będę cię kochał.

Słysząc te słowa miałam wrażenie, że coś rozrywa moje serce. Nie dlatego, że Tim mówił to z taką powagą, a jednocześnie takim przejęciem i szczerością. Bolało mnie, bo Sam nie mówił do mnie tych słów zbyt często, praktycznie nigdy. I właśnie to boli. Mógł mi to powiedzieć już dawno, a jedynym powodem dla którego tego nie zrobił mógł być fakt, że on wcale mnie nie kochał… Ale nie mogę teraz tak myśleć. Muszę pamiętać, co właśnie sobie przysięgłam. Że dopóki sprawy się nie rozwiążą, muszę zaczekać…

Uśmiechnęłam się do chłopaka i przytuliłam, kładąc głowę na jego ramieniu.

-Ja ciebie też – wyszeptałam mając nadzieję, że tego nie usłyszy. Ale zapewne usłyszał…

***

Byliśmy na miejscu. I choć dostaliśmy ciepłe kurtki, to i tak było mi zimno jak cholera. Czułam, jak cała drżę, a zęby mimowolnie mi szczękają. Ale nie mogłam się teraz przejmować zimnem. Miałam na głowie dużo ważniejsze sprawy.

Udało się nam niepostrzeżenie podbiec pod wierzę. Cony nadal nie nauczyły się patrzeć pod nogi. Teraz wystarczyło tylko czekać na zmianę ochrony, która niestety długo nie następowała. To trochę utrudniało nam zadanie, bo musieliśmy się jakoś dostać do środka. Każda następna minuta spowalniała nadejście armii Autobotów. Atak zaczął się jakieś pół godziny temu i jestem pewna, że samo wojsko długo nie pociągnie.

Ale w końcu wrota otworzyły się. To była nasza szansa. Niespostrzeżenie przemknęliśmy między nogami deceptów i dostaliśmy się do środka. To był pierwszy etap. Teraz musieliśmy czekać, aż nowe vechicony wejdą do środka i udadzą się windą na górę, przy okazji zabierając nas. Czekaliśmy cierpliwie, w dodatku w środku było dużo cieplej, a więc i to ułatwiało nieco sprawę.

Po kilku minutach nowy odział wszedł do środka i udał się prosto do windy. Po cichu ruszyliśmy za nim uważając, by przypadkiem nas nie podeptali. Kiedy już dostaliśmy się do windy poszło z górki. Wjechaliśmy na samą górę, do pokoju kontrolnego. Mieliśmy do załatwienia tylko sześciu przeciwników, a więc poszło jak z płatka.

Kiedy już ich załatwiliśmy, Mike i Maddy użyli specjalnych wciągarek lin, czyli nowego wynalazku Rafa i Lily, które bez problemu wciągnęły ich na konsole. Wszystko szło tak, jak powinno, bez żadnych nieproszonych gości, czy niespodzianek.

-Wiesz, jak wygląda sytuacja na froncie? – zapytał tata Jacka.

-W Australii i Afryce wygrywamy, trochę gorzej Amerykami i Europą. W Nowym Yorku jest Blitzwing, najpewniej ochrania Starscream’a, który schował się w Dark Mount.

-Musimy się spieszyć – stwierdził Matt – Żołnierze potrzebują naszej pomocy.

-Mike, ile to jeszcze zajmie? – zapytałam.

-To nie takie proste! – oburzył się chłopak – To jedne z lepszych zabezpieczeń jakie gdziekolwiek mają cony!

-Czas Mike, czas! – ponaglił go Jack.

-Góra dwadzieścia minut!

-Musicie uzbroić się w cierpliwość – starała się na uspokoić Maddy – Na pewno będzie się mu lepiej pracowało, jak przestaniecie go ponaglać! – ryknęła na nas i już więcej się nie odzywaliśmy.

Po jakiś piętnastu minutach Mike zdołał wyłączyć ich systemy obronne. Misja została wykonana. Jack poinformował przez komunikator Optimusa, że statki Autobotów mogą już bez obaw lecieć na Ziemię. Matt w międzyczasie poprosił o most, pierw dla Mike’a, która miał wrócić do bazy, a potem dla nas.

Nie wątpię, że siedziba główna będzie strzeżona lepiej od pozostałych strażnic, ale właśnie dlatego to my się tam udajemy. Musimy skończyć to raz na zawsze, zabić Starscream’a, Blizwing’a i całą resztę, a Dark Mount obrócić w pył! A kiedy to wszystko się skończy, zajmę się Samem, pomogę mu, uratuję. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek z moich przyjaciół zginął.

Nie teraz.

Nie dzisiaj.

I nie jutro…